Η Τέχνη του Ψέματος

Αμάρτημα; Εξαπάτηση; Αιτία χωρισμού;

Κατά καιρούς το ψέμα έχει λάβει όλους τους παραπάνω τίτλους. Σε μια κοινωνία, της οποίας κάθε νέα γενιά μεγαλώνει ακούγοντας την ιστορία του Πινόκιο, το ψέμα δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί η προσωποποίηση το κακού. Είναι όμως πραγματικά όλα αυτά που του προσάπτουμε ή ένα απλό εξιλαστήριο θύμα;
Η αλήθεια είναι πως είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε είτε όχι, όλοι μας λέμε καθημερινά μικρά, αθώα ψεματάκια, τα οποία (φυσικά!) δεν έχουν σκοπό να βλάψουν. Για παράδειγμα θα απαντούσε ποτέ κανείς καταφατικά στην ερώτηση της συντρόφου του "Μήπως έχω πάρει μερικά κιλάκια;"; Ακριβώς! Και έτσι, αφού λοιπόν κατανοήσαμε πως η απόκρυψη της αλήθειας δεν έχει πάντα κακό σκοπό, ας δούμε πως μπορούμε να γίνουμε πειστικότεροι όταν λέμε κι εμείς τα μικρά μας αυτά ψεματάκια.

1. Κάθε ψέμα θα πρέπει να έχει μια "δόση" αλήθειας.
   Το μυστικό είναι να αποφεύγουμε τα "παραμύθια", γιατί στο κάτω κάτω ούτε ο Αίσωπος είμαστε, ούτε Ρουσόπουλος. Με βάση την καθημερινότητά σας επικαλεστείτε ασθένειες ή υποχρεώσεις, οι οποίες μπορεί να έχουν ήδη πραγματοποιηθεί ή τελειώσει. Οι αποδέκτες του ψέματος δεν το ξέρουν (και πιθανότατα δεν θα το μάθουν ποτέ) και εσείς είστε πολύ πιο σίγουροι όταν ξεφουρνίζετε την ιστοριούλα σας.
    
2. Less is More.
   Ε, ναι λοιπόν, ο κανόνας αυτός ισχύει και εδώ. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί την κάθε λεπτομέρεια. Παραδείγματος χάριν,τι φάγατε προχθές; Μην χωλοσκάτε, ούτε εγώ θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, εαν δεν κάτσω να το σκεφτώ για κανένα δεκάλεπτο. Είμαστε από τι φύση μας ξεχασιάρηδες. Γι'αυτο λοιπόν όταν το "παραμυθάκι" μας έχει πάρα πολλές λεπτομέρειες δεν γίνεται και πολύ πειστικό.
    
3. Ψυχραιμία!
   Μην ανοιγοκλείνεται τα μάτια γρήγορα, μην δαγκώνετε τα χείλη σας και προς Θεού μην ιδρώνετε. Αν έχετε τικ ή δεν μπορείτε να συμπεριφερθείτε φυσιολογικά όταν ψεύδεστε, αφήστε το καλύτερα το σπορ! Στον τομέα αυτό το υποκριτικό ταλέντο είναι σίγουρα ένα σημαντικό προσόν, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως αν δεν είστε η Μελίνα Μερκούρη δεν μπορείτε να πείτε κάποιο ψέμα.
   
   
4.  Τώρα που μας έπιασαν ας πουλήσουμε μούρη.
   Από τα βάθη της ψυχής μου σας εύχομαι να μην χρειαστείτε τη συγκεκριμένη συμβουλή, αλλά θεωρώ πως ότι κι αν γίνει θα πρέπει να είστε ετοιμοπόλεμοι! Έρχεται λοιπόν η στιγμή που ενώ λέμε το ωραιότατο ψεματάκι μας κάτι πάει στραβά και ο αποδέκτης σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό μας ξεσκεπάζει.Τότε, εμείς με το κεφάλι ψηλά αποστομώνουμε τον συνομιλητή μας λέγοντας το γνωστό ρητό: "Μια αλήθεια, ειπωμένη με κακό σκοπό, είναι χειρότερη από κάθε ψέμα, ειπωμένο με καλό σκοπό." και κόβουμε λάσπη...

Andy Candy

Ελλάδα- Σερβία μετά από εσάς το χάος

Καθώς παρακολουθούσα τα γεγονότα μετά τον επεισοδιακό, ομολογουμένως, αγώνα της Ελλάδας με την Σερβία στο τουρνουά Ακρόπολις, συνειδητοποίησα το πόσο έχουμε χάσει το δάσος και επικεντρωνόμαστε στο δέντρο..Από εκεί που ήμασταν αδέρφια με τους Σέρβους(τη μόνη δηλαδή Βαλκανική χώρα με την οποία έχουμε τόσο στενές σχέσεις) τους έχουμε στολίσει στο youtube και σε άλλα sites με διάφορα κοσμητικά επίθετα και διαρκώς τονίζουμε το πατριωτικό μας συναίσθημα..
Πέρα από τον "πατριωτικό" χαρακτήρα που δώσαμε σε αυτή τη βίαιη σύγκρουση 10 αντρών, και καλά ειδικοί άρχισαν αν μιλούν για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά των παικτών, ξεχνώντας πως και ο αθλητής πέραν από μια μηχανή που βάζει είτε καλάθια είτε γκολ είναι και άνθρωπος με ηθικές αξίες,ανθρώπινα ελαττώματα και πάνω από όλα δεν είναι αλάνθαστοι...
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που αθλητές εθνικών ομάδων οδηγούνται σε βίαιες πράξεις.Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου όπου ο Ζινεντίν Ζιντάν κουτούλησε κυριολεκτικά και μεταφορικά τον Ιταλό αντίπαλό του Μάρκο Ματεράτσι ύστερα από φραστικό διαπληκτισμό που είχαν. Δεν νομίζω όμως οι Ιταλοί να έβρισαν με τόσο έντονο πάθος τους Γάλλους...
Πέραν όμως από όλα αυτά,για να επιστρέψουμε και στο θέμα μας,τα έκτροπα που συνέβησαν μεταξύ Ελλήνων και Σέρβων παικτών ήταν απαράδεκτα και δεν αρμόζει σε ομάδες με τόσο μεγάλο κύρος.. Κλείνοντας θα σας αφήσω με στίχους ενός τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου..

Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων
οδός απόντων υπευθύνων
Οδός του πάθους, οδός του λάθους
οδός του ύψους και του βάθους

Απόλυτα δική σας
Νεκρή Ψυχή

The Past is NOT Gone

Ως αιώνια λάτρης και υπέρμαχος οτιδήποτε retro νιώθω τεράστια ευχαρίστηση (και ίσως και κάποια δικαίωση) βλέποντάς τα να κατακτούν την αγορά και όλο και περισσότερες καρδιές. Το retro δεν θεωρείτε πλέων παλαιομοδίτικο ή κιτς (εκτός βέβαια αν βγείτε με τα κορμάκια και τα κολάν των 90's για καφέ), αλλά κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού, ενώ συνήθως κοστίζει και το κατιτίς του, αφού τα περισσότερα "αναπαλαιωμένα" προϊόντα έχουν τη διπλή τιμή από τους μοντέρνους ανταγωνιστές τους.

Τα βεσπάκια και τα κατσαριδάκια έχουν κατακλείσει τους δρόμους, με άμεσο αποτέλεσμα την κατασκευή δικύκλων που θυμίζουν έντονα τα παλιά ακόμα και από γιαπωνέζους και κορεάτες κατασκευαστές. Το Mini Cooper και το New Beetle της WV αποτελούν μία σχεδόν απρόσιτη πολυτέλεια (αναλογικά των κυβικών τους και του ανταγωνισμού) στον τομέα των τεσσάρων τροχών, για την οποία όμως πολλοί δεν διστάζουν να "τα σκάσουν".
Και στον χώρο του θεάματος όμως το retro κερδίζει έδαφος,

με τις δεκάδες επανεκτελέσεις των επιτυχιών των 80's και των 90's και τα remake των ελληνικών και ξένων ταινιών των ίδιων δεκαετιών. Σε διαφημίσεις, soundtracks ταινιών και σίριαλ ακούμε παλιά γνώριμα, αν και λίγο ξεχασμένα κομμάτια, αυθεντικά ή σε επανεκτελέσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αγάπησαν τους Beetles μέσα από το "Across the Universe", τους Abba από το "Mamma Mia" και το Downtown της Petula Clarck παρακολουθώντας "Lost". Ακόμα, στη χώρα μας συγκεκριμένα, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων αναζητά σε ολόκληρο τον παγκόσμιο ιστό τις ψαγμένες διασκευές που παίζουν στα "Υπέροχα Πλάσματα".

Τέλος, υπάρχουν και οι retro gamers που θα απαξίωναν κάθε καινούριο τίτλο ( ναι, ακόμα κι αν αυτός λέγεται Starcraft 2) για μια ντουζίνα arcade games μέσα από έναν emulator τώρα πια. Με τον όρο retro gaming βέβαια δεν εννοούμε μονό το γνωστό σε όλους μας Pac Man αλλά εκατοντάδες τίτλους, από το πρώτο παιχνιδάκι για MS-DOS μέχρι τα θρυλικά παιχνίδια που σημάδεψαν την δεκαετία του 90, τύπου Street Fighter, και τα γνώριμα Play Station και XBOX.
Γι' όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους κρατήστε τα βινύλιά σας, της δισκέτες και τις κασέτες σας. Όλα είναι πλέον retro= της μόδας. Μετά από λίγα ακόμα χρονάκια όλα θα αξίζουν εκατομμύρια!

Andy Candy

Περί Φιλίας

Κάποιος σοφός είπε πως οι φίλοι είναι το δώρο του Θεού για τους ανθρώπους που είναι μόνοι. Άραγε όμως ισχύει αυτό στις μέρες μας; Με αφορμή μια ταινία που είδα χτες, ενώ βόλταρα στα λοιπά αξιοθρήνητα κανάλια της ελληνικής TV,συνειδητοποίησα πως μάλλον το συμπέρασμα που είχα βγάλει εδώ και καιρό ίσως και να είναι σωστό.
Με τους φίλους μας, κυρίως εμείς οι έφηβοι, περνάμε ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας. Πόσοι από εμάς όμως εμβαθύνουμε στην ουσία αυτής της σχέσης; Μήπως προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την φιλία μας με κάποιο άτομο; Η προσωπική μου άποψη είναι πως οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε φιλίες από φόβο μην μείνουμε μόνοι και όχι επειδή αγαπάμε αυτά τα άτομα. Ο φόβος μην αποτύχουμε στην κοινωνικοποίηση μας, μας ωθεί να αναζητούμε "παρέα" και όχι μια φιλία.
 Ο σύγχρονος πλαστικός κόσμος κατάφερε να βιάσει και να αλλοιώσει ακόμα κι αυτή τη μορφή σχέσης, την οποία την τίμησε και τόνισε ακόμα και ο σπουδαίος Όμηρος στην "Ιλιάδα" .Με την μορφή που έχει πάρει η κοινωνία μας σήμερα, ο νέος άνθρωπος χρησιμοποιεί την φιλία ως μέσω προώθησης του εγώ του, των επιθυμιών, των σκέψεων του, Η αλληλοεκτίμηση και η ανιδιοτελής αγάπη αντικαταστάθηκε από το συμφέρον και το τι αναζητεί ο καθένας μας. Αντί να λέμε είμαστε φίλοι λέμε κάνουμε παρέα γιατί αυτή η λέξη ίσως να είναι το άλλοθι του καθενός μας.
Πόσοι όμως από εμάς μπορούν να παραδεχτούν έστω και στον ίδιο τους τον εαυτό πως όλη αυτή η κατάσταση είναι μια φούσκα που με την είσοδο μας στην πραγματική κοινωνία σκάει; Ίσως πολλοί ίσως και κανείς..
Αλλά επειδή το θεματάκι μου ίσως να σας κούρασε κλείνω με την ευχή να εστιάσουμε στην ουσία των σχέσεων που κάνουμε όποια μορφή και να έχουν...

Απόλυτα δική σας,
Νεκρή Ψυχή

Πράγματα Που Δεν Πρέπει Να Κάνετε Σε Ένα Ραντεβού

Ραντεβού, μία λέξη, μία ιστορία από μόνη της νομίζω. Λίγο πολύ όλους μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι με ένα άτομο που λίγο πολύ τσουρουφλιζόμαστε για αυτό να το πω, κόβουμε φλέβα να το πω, ασ' τα.Θα περάσω όμως κατευθείαν στο παρασύνθημα που είναι και το ζουμί.
Αγαπητά αγοράκια, ποτέ μην αφήνεται την κοπέλα να έχει το πάνω χέρι στην πρώτη σας συνάντηση. Σκίστε τη γάτα από νωρίς, όσο ζόρικη κι αν είναι, κι από τίγρης θα γίνει γατούλα. Είναι εκνευριστικό απ' την αρχή κιόλας να βλέπουμε πως πάτε με τα νερά μας. Δεν έχει σασπένς και σας βαριόμαστε. Επίσης, να δείχνετε αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση. Να έχετε τον πρώτο ρόλο, αλλά να μην κάνετε την παρτενέρ σας να νιώθει άβολα. Τέλος, αν δεν σας βγαίνει έμφυτος ο ρομαντισμός μην το παίζετε. Φαίνεστε ηλίθιοι. Α, και τελευταίο, αλλά πολύ βασικό. Επικεντρωθείτε στην κοπέλα που είστε μαζί. Μην στέλνετε μηνύματα, για να μην πω καλύτερα κλείστε το ρημάδι το κινητό.
Και τώρα καλά μου κοριτσάκια, αφού περάσουμε μια μέρα σκεπτόμενες τι θα βάλουμε και πως θα κάνουμε τα μαλλιά μας, περνάει η ώρα και στήνουμε το αγοράκι. Καλό μου κορίτσι, πως να μη νευριάσει το αγοράκι αν έρχεσαι μετά από μισή ώρα; Κι αφού τον στήσεις, πας και με υφάκι, γκρινιάζεις για τα πάντα και έχεις και νεύρα για το τίποτα. Μετά ο άλλος πως να σε πλησιάσει; Προσπάθησε όσο μπορείς να είσαι εύθυμη, ρε κοπέλα μου. Ασ' τον να παίξει τον άντρα, τον πολλά βαρύ και στη συνέχεια τον εξημερώνεις. Μην γίνεσε εσύ ο κυνηγός, αλλά δείξε πως είσαι το θήραμα προς το παρών. Και πάνω απ' όλα μην τον ξενερώσεις!
Αυτές ήταν οι μικρές αλλά ελπίζω χρηστικές συμβουλές από 'μένα για σας. Το πολύ πολύ, αν αποτύχουν, να με τσουρομαδίσετε.

Φιλούρες,
Νεκρή Ψυχή

Σταμάτα πια να μου πίνεις το αίμα

Ένα ζεστό καλοκαιρινό απογευματάκι, μια αθώα και ίσως λίγο ρομαντική κοπέλα εισέρχεται σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας βιβλιοπωλείων, με σκοπό, τι άλλο, την αγορά ενός νέου επίδοξου bestseller. Και τότε συνέβη το μοιραίο. Το πολυαγαπημένο της αυτό κατάστημα έχει μεταμορφωθεί σε άντρο λυκανθρώπων και βρικολάκων.
Εντάξει, η παραπάνω ιστορία ίσως να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα, αλλά αποτελεί μια λίγο extreme εκδοχή της κατάστασης που επικρατεί γύρω μας τον τελευταίο καιρό. Μετά την τεράστια και κατά πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και εμού) αδικαιολόγητη επιτυχία της σειράς βιβλίων της Stephanie Meyer (βλ. Λυκόφως), βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με βιβλία, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που έχουν ως άξονα αναφοράς τους τα συγκεκριμένα τρισχαριτωμένα πλασματάκια. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Παρακολουθούμε True Blood, διαβάζουμε Λυκόφως, Vampire Diaries, Ρ'ιγος, Vampire Academy (για να αναφέρω μερικά μόνο) και φυσικά συρρέουμε μαζικά στους κινηματογράφους για να απολαύσουμε για ακόμα μια φορά τον κούκλο (αν και λίγο βρωμιαρούλη) Robert Pattinson και τον γεροδεμένο (πλέον) Taylor Lautner. Ο πολιτισμός ολόκληρης (σχεδόν) της υφηλίου βρικολακιάζει. Αργά, αλλά σταθερά. Το όνομα Bella Swan είναι πλέον οικείο στους περισσότερους από εμάς και τόσο οι Twilight lovers όσο και οι Twilight haters αυξάνονται ραγδαία. Χωρίς κανείς να παραπονιέται. Χωρίς κανείς να φωνάζει "Έλεος, όχι άλλη πούδρα!".
Δεν λέω διάβασα και εγώ το Λυκόφως και τη Νέα Σελήνη, είδα και εγώ την πρώτη ταινία και ήμουν και εγώ μια από όλες αυτές που κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια την νέα βερσιόν του Taylor Lautner, αλλά με μέτρο. Ας μην μας πιάνει υστερία. Υπάρχουν κι άλλα βιβλία για να διαβάσουμε, κι άλλες ταινίες για να δούμε.
Το μόνο που έχω να πω είναι απολαύστε υπεύθυνα!

Andy Candy