17 Νοεμβρίου 1973 - 17 Νοεμβρίου 2010

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, θεωρείται μια από τις σημαντικότερες στιγμές της νεότερης ιστορίας μας. Πολλοί την έχουν συγκρίνει με το Μάη του '68, άλλοι θεωρούν πως έτσι άνοιξε ο δρόμος προς την δημοκρατία και την σύσταση ενός νέου συστήματος. Άραγε όμως  ποια είναι η σημασία αυτής  της εξέγερσης για εμάς που είμαστε τρεις γενιές και κάτι παραπάνω;

Όλα άρχισαν από ένα τυχαίο περιστατικό που οδήγησε μια ομάδα φοιτητών να εισέλθει στον χώρο του Πολυτεχνείου.. Απ' εκεί και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά σε όλους μας. Το ερώτημα μου αυτή την συγκινητική μέρα για μένα ως μαθήτρια είναι το  εξής: Η θυσία αυτών των ανθρώπων βρήκε τόπο ή απαξιώθηκε και καταπατήθηκε, όπως και κάθε αγώνας σ' αυτό τον τόπο, από κάποιους παράγοντες; Όλοι όσοι πέθαναν εκείνοι την μέρα θα αισθάνονταν υπερήφανοι άραγε για την κατάντια της "Ελληνικής Δημοκρατίας";

Δεν γνωρίζω για αυτούς, αλλά εγώ ως Ελληνίδα ντρέπομαι για το ξεπούλημα όλων των ιδανικών και των αξιών που προέβαλε το Πολυτεχνείο, αλλά ταυτόχρονα ντρέπομαι και για τους "συναγωνιστές" τους που πρώτοι και καλύτεροι πρόδωσαν τις ιδέες τους, δημιουργώντας το πρώτυπο του Νεοέλληνα. Αυτό το πρώτυπο το οποίο ουσιαστικά μας οδήγησε στο χάος.

Ακόμα κι αν πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια από τότε, το Πολυτεχνείο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Μπορεί να μην έχουμε στρατιωτική χούντα, αλλά αυτή τη στιγμή η χώρα μας παλεύει να σωθεί από την χρεωκοπία, ενώ ουσιαστικά μας έχει επιβληθεί μια οικονομική χούντα. Είναι γεγονός! Περάσαμε στην σφαίρα επιρροής της Γερμανίας. Τι κάνουμε όμως εμείς τώρα; Ή μάλλον μπορούμε να κάνουμε κάτι;

ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΞΟΦΛΙΣΑΜΕ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ


Νεκρή Ψυχή