"Γλυκιά" μου μόδα!!

 Ένα θέμα που είναι σχετικά αμφιλεγόμενο στη σημερινή κοινωνία μας, είναι η προβολή της μόδας μέσα από τα ΜΜΕ.Τι είναι όμως η μόδα;  Η λέξη μόδα, σύμφωνα με το ελληνικό ερμηνευτικό λεξικό, ορίζεται ως μια παροδική συνήθεια, κυρίως προς το ντύσιμο, δηλαδή ο κάθε νεωτερισμός.  Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να θίξω τη διαχρονικότητα της μόδας, καθώς σπουδαίες προσωπικότητες από το πρόσφατο, αλλά και μακρινό παρελθόν έχουν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα.  Χαρακτηριστικά ο Βολταίρος χαρακτήρισε την μόδα ως μια θεά άστατη και γεμάτη πειρασμους, ενώ ο Οσκαρ Ουάιλντ με πιο καυστική διάθεση, μίλησε για μια ανυπόφορη μορφή ασχήμιας.  Ωστόσο, οι επιδείξεις μόδας έχουν πάρει τελείως διαφορετική μορφή, από αυτήν που σχολίασαν ο Βολταίρος και ο Ουάιλντ, αφού έχουν μετατραπεί σε σύγχρονες Μέκκες της υπερκατανάλωσης, που υπηρετούν τον καπιταλισμό και τις επιπτώσεις του.
  Όσον αφορά τα θεάματα καθημερινότητας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ωμή καταγραφη της κοινωνίας μας, μέσα όμως από τον ευτελισμό της προσωπικότητας όσων μετέχουν σε αυτά, με την προσδοκία της καταξίωσης στον κόσμο της μόδας.  Κι ενώ μας πασάρουν τα άτομα που συμμετέχουν στα εν λόγω προγράμματα ως έρμαια του διλλήματος, καριέρα στον χώρο της μόδας ή να περισώσουν ό,τι απομένει από το τσαλακωμένο τους ήθος, σ' αυτό το σημείο είναι που μπαίνουμε εμείς στο παιχνίδι.
  Τι ωφέλειες μπορούμε να έχουμε από αυτόν τον αν μη τι άλλο ιδιαίτερο συνδιασμό;  Αρχικά, ως καθαρόαιμα παιδιά του καπιταλιστικού  "εύ ζειν", μας προωθούν να αγοράσουμε όσα περισσότερα παπούτσια μπορούμε, όσες περισσότερες τσάντες  -όσο πιο ακριβή, τόσο το καλύτερο- και γενικά μας δημιουργούν μια κρυφή επιθυμία.  Τι θέλω να πω;  Ο Μίδας ό,τι έπιανε ήθελε να το κάνει χρυσό, ώπου έφτασε στο σημείο να τρελαθεί, καθώς δεν μπορούσε να τραφεί, ούτε καν να πιεί νερό.  Έτσι κι οι παράγοντες τηλεόραση-μόδα θέλουν να μας φυτέψουν την επιθυμία του πλούτου, ως ανταλακτικό προϊόν με όσα περισσότερα είδη ένδυσης και υπόδησης μπορούμε να έχουμε.
  Σαν να μην μας έφτανε η υπερκαταναλωτική μανία, η προβολή της μόδας οδηγεί σε ένα ακόμα πιο σοβαρό γεγονός.  Ανοίγοντας τα περιοδικά ή την τηλεόραση το μόνο που θα αντικρύσουμε είναι δίμετρες καλλονές, περασμένες με λαδομπογιά για να κρύψουν τα άρρωστα πρόσωπά τους.  Τα λιπόσαρκα παιδιά στην Αφρική μπροστά τους μοιάζουν καλοαναθρεμμένα, ενώ η "αιθέρια" μορφή τους θυμίζει  στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γκουρού της μόδας με αυστηρό ύφος τους αναγγέλλουν την τελεσίδικη απόφαση: "Απορρίπτεσαι, είσαι πολύ χοντρή.  Κι αυτή είναι η ομορφιά που προσπαθούν να προωθήσουν. Η ομορφιά καλουπώθηκε στο πρόσωπο ενός ισχνού, ημιλιπόθυμου κοριτσιού, που ξεγελάστηκε από τα φώτα στο σκοτεινό κόσμο της μόδας με αποτέλεσμα να χαθεί στο λαβύρινθο της ψυχής και του μυαλού, σε κάποιο νοσοκομείο παλεύοντας για τη ζωή του, γιατί κάποιοι του  είπανε πως αυτό είναι το εισητήριο της επιτυχίας, το ρέκβιεμ ενός ονείρου.
  Συνεχίζοντας την περιήγηση στα τηλεοπτικά δρόμενα, βλέπουμε όλο το πανηγύρι της να συνεχίζεται στο όνομα της ψυχαγωγίας στο όνομα του τηλεθεατή. Κάτι που γίνεται αφού παρακολουθήσουμε άτομα αμφιβόλου ηθικής και μόρφωσης να αποκαλύπτουν ακόμα και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους, να παρουσιάζουν ένα μικροαστικό και λαϊκιστικό επίπεδο, σε εκπομπές που έχουν δήθεν ως στόχο τους την καθιέρωση στον αμφίβολο χώρο της μόδας και τέλος ανά δεκάλεπτο να παίζει το διαφημιστικό του χορηγού της εκπομπής.  Κι όλα αυτά μέσα στο περιτύλιγμα μιας ψυχαγωγίας, που αντί να ασκεί την ψυχή, την υποβιβάζει και την εξοβελίζει ως κάτι περιττό απ' την κοινωνία μας.
  Συνδιάζοντας όλα τα πιο παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όλα όσα αναφέραμε, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής που θα επηρεάζεται από τα εκάστοτε στερεότυπα.  Κι όπως κάθε στερεότυπο, έτσι κι αυτό θα οδηγήσει σε διακρίσεις προς το διαφορετικό και το ασυνήθιστο, φυλακίζοντας τους ανθρώπους σε μια ψυχαναγκαστική τάση χειραγώγησης.  Σύμφωνα με τον Μισέλ Φουκώ, η μόδα χρησιμοποιήθηκε στη διαδικασία πειθάρχησης και χειραγώγησης του σώματος, κυρίως μέσω της στολής (στρατιωτικής και επαγγελματικής), αλλά και της γενικής "κοινωνικοποίησης" της ενδυμασίας για ειδικές περιπτώσεις όπως γάμοι, κηδείες κι άλλες τελετές. Κι όλα αυτά  μέσα από την επιβολή της των στερεοτύπων της τηλεόρασης.   Μέσα από αυτή την επιβολή των στερεοτύπων, βλέπουμε ολοένα και περισσότερο την παγκοσμιοποίηση να μας χτυπά την πόρτα για να μας προσφέρει τον καρπό της λησμονιάς που θα μας κάνει να ξεχάσουμε την παράδοση μας.  Η μόδα και η προβολή της έδρασαν ως τα ισχυρότερα όπλα της.
  Ας αναζητήσουμε λοιπόν, ως κοινωνία τι ανθρώπους χρειαζόμαστε. Νέους έρμαια της οποιασδήποτε υποδούλωσης ή νέους με όραμα, καλλιέργεια σκέψης;  Θέλουμε νέους αιμοδιψείς, που να απολαμβάνουν θεάματα του τύπου της ρωμαϊκής αρένας ή που να έχουν αντίληψη του ωραίου και να θρώσκουν προς τα πάνω ώς πραγματικοί άνθρωποι;


Νεκρή Ψυχή