Καθρέφτη, Καθρεφτάκη μου...

"I don't wanna be a stupid girl" (δεν θέλω να είμαι ένα χαζό κορίτσι) μας τραγουδά η Pink στην εποχή κατά την οποία η ομορφιά είναι συνώνυμη ενός ονόματος, Barbie. Οι μηχανισμοί μαζοποίησης στοχεύουν πλέον κατά κύριο λόγο σε ηλικίες μεταξύ των πέντε και δέκα ετών, φυτεύοντας το σπόρο της απόλυτης ομοιογένειας στο εύφορο έδαφος που τους προσφέρουν τα απονήρευτα αυτά παιδιά. Το μέλλον τους, λοιπόν, είναι ως ένα βαθμό προδιαγεγραμμένο. Είτε γίνεσαι και εσύ μία ανορεξικά όμορφη "κούκλα", είτε περιθωριοποιήσαι από μία κοινωνία στην οποία δεν έχεις καμία θέση.
Κάπου φαίνετε, όμως, πως το κακό παράγινε. Τα κρούσματα βουλιμίας, νευρικής ανορεξίας και άλλων διατροφικών διαταραχών αυξήθηκαν ραγδαία τα τελευταία χρονιά, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται και ουκ ολίγα διάσημα-πρότυπα των νεαρών κοριτσιών. Τα φαινόμενα αυτά έπαψαν να φαντάζουν μακρινά, σαν να ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο του Hollywood και των διασήμων. Τα άτομα με τέτοιες διαταραχές δεν κατοικούν πλέον σε πολυτελείς βίλες, αλλά στο διπλανό διαμέρισμα. Είναι τα παιδία με τα οποία πηγαίνουμε μαζί στο φροντιστήριο, καθόμαστε στο ίδιο θρανίο στο σχολείο και μιλάμε μαζί τους στο διάλειμμα.
Επομένως, τα ΜΜΕ  σε παγκόσμιο επίπεδο αναγκάστηκαν να αλλάξουν ρότα. Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες με μεγάλη απήχηση στη νεολαία "υμνούν" μέσα από τη δουλειά τους τη σημασία της διαφορετικότητας, την πίστη στον εαυτό μας και την ομορφιά της ψυχής. Απαλλαγμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις, την αρχή έκανε η mother monster-Lady Gaga με το "Born this Way", διδάσκοντας μας πως όλοι μας είμαστε όμορφοι, με το δικό του τρόπο ο καθένας, με τα ελαττώματα και τις ατέλειές του. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν η Pink με το "Fuckin' Perfect", η Katy Perry με το "Firework" και η Selena Gomez με το "Who Says".
Η "επανάσταση", όμως, αυτή δεν περιορίστηκε στο χώρο της μουσικής. Μία από τις πιο πετυχημένες σειρές αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το Glee. Όπως φαίνετε και από τον τίτλο της σειράς, πρόκειται για μία χορωδία σε ένα λύκειο του Οχάιο των ΗΠΑ, που κάθε άλλο παρά ομοιογενείς μπορεί να χαρακτηριστεί. Απαρτίζετε από Εβραίους, Αφροαμερικάνους, Ασιάτες, Λατίνους, ομοφυλόφιλους, παιδιά με γονείς ομοφυλόφιλους, έφηβες μητέρες, σπασίκλες, αθλητές, μαζορέτες και άτομα με κινητικά προβλήματα. Τα άτομα αυτά περιθωριοποιούνται από το υπόλοιπο σχολικό περιβάλλον λόγο των παραπάνω χαρακτηριστικών τους, που τους διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους και τους καθιστούν μοναδικούς. Βέβαια, στο φαινόμενο αυτό συμβάλει και η συμμετοχή τους στη χορωδία του σχολείου, την οποία βλέπουν υποτιμητικά οι υπόλοιποι μαθητές. Μέσα σε αυτό, λοιπόν το περιβάλλον καλούνται να επιβιώσουν και να συμβιώσουν, κατανοώντας πως αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν και πως η πραγματικά ομορφιά κρύβεται μέσα μας.
Συνεπώς, ομορφιά δεν είναι το τρίπτυχο ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα. Ούτε μπορεί να μετρηθεί ή να ορισθεί πλήρως και αντικειμενικά. Τα πράγματα που μισεί ο καθένας μας περισσότερο στον εαυτό του είναι αυτά που μα κάνουν πραγματικά ξεχωριστούς. Μέσα από τη μαζοποίηση μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της τελειότητας, η οποία μπορεί να κατορθωθεί με θυσίες και πόνο. Μιας τελειότητας που μας οδηγεί στην πλήρη ομοιογένεια, στην άχρωμη και ανούσια, την απατηλή "ομορφιά".

Andy Candy